Moeite met emoties door toondoofheid

"In alle spraak zit een bepaalde muzikaliteit, die wordt veroorzaakt door verschillen in timing, toonhoogte en volume van de spreker", vertelt onderzoeker Bill Thompson van de Macquarie University in Sydney. "De toon van de stem kan een verschil tussen een stelling of vraag aangeven, maar maakt ook het onderscheid tussen verdrietig en boos. Amuzikale individuen hebben moeite om deze subtiele verschillen te horen. Hierdoor missen ze vaak de emotionele strekking van een gesprek."

Onderzoek
Voor het onderzoek keek Thompson samen met zijn collega's in hoeverre toondove mensen emoties als verdriet, blijdschap, tederheid, irritatie en angst konden onderscheiden. In vergelijking met een controlegroep schatten de amuzikale deelnemers de emoties 20 procent minder vaak goed in. Vooral subtiele veranderingen in de toonhoogte van de spreker pikten ze niet goed op. Andere signalen zoals volume en duur bemerkten de toondove deelnemers wel. Thompson: "Tederheid en verdriet werden bijvoorbeeld vaak door elkaar gehaald."

Ervaringen
De deelnemers gaven ook zelf aan dat ze moeite hadden bij het interpreteren van gevoelens als ze iemand alleen hoorden. Tijdens gesprekken vertrouwen ze veel meer op gezichtsuitdrukkingen en handbewegingen. Daarbij had muziek minder invloed op de stemming van mensen met toondoofheid en maakte muziek ook minder deel uit van hun dagelijks leven.

Compenseren
Volgens de onderzoekers zijn veel toondove mensen zich bewust van hun eigen beperkingen. Ze zijn dan ook in staat om een groot deel daarvan te compenseren. "Blinde mensen zijn gevoeliger voor geluidssignalen uit de omgeving. Misschien zijn mensen met toondoofheid wel beter in staat om emoties te interpreteren op basis van signalen die anders zijn dan toonhoogte. Bij sommige taken kan dat een voordeel zijn."

Het onderzoek is gepubliceerd in Proceedings of the National Academy of Sciences.