BAARN - Kinderen met dyslexie hebben vaak moeite met het tellen van het aantal lettergrepen van een woord en vinden het ook lastig om te bepalen wanneer een woord rijmt. Uit nieuw onderzoek blijkt dat ook het herkennen van structuren en ritmes in muziek een struikelpunt is.
Onderzoek aan de University of Cambridge toont dit aan. Martina Huss, Usha Goswami en hun collega's lieten een groep van 10-jarige kinderen, met en zonder dyslexie, een muziektaak uitvoeren. De taak omvatte het vergelijken van twee muziekritmes en de kinderen moesten aangeven of de tonen hetzelfde of anders klonken. Het verschil in de tonen maakte de onderzoekers duidelijk met lengte en hoogte.
Hoogste punt
Het onderzoek liet zien dat niet de lengte van de noot bepalend was voor hoe goed het kind de taak kon uitvoeren, maar juist de tijd die de noot nodig had om zijn hoogste punt te behalen. Bij spreken is dit bijvoorbeeld de tijd die nodig is om een klinker te produceren. Lettergrepen met een klemtoon hebben meer tijd nodig om het hoogste punt te bereiken. Bij het waarnemen van ritme bij het spreken, vormt deze lengte dus de sleutel.
Spreken
Kinderen met dyslexie hadden meer moeite met de muziektaak, zelfs bij simpele tonen die slechts uit enkele noten bestonden. De resultaten van het onderzoek laten een sterk verband zien tussen de vaardigheid om ritme en structuur te herkennen in muziek en het leren lezen.
Volgens de onderzoekers zien we de problemen die kinderen met dyslexie ondervinden bij alle talen en schrijfsystemen. Dit wijst erop dat de hersenen van een dyslect moeite hebben met de manier waarop geluiden in gesproken taal worden gestructureerd. Het gaat hierbij dan vooral om verschil tussen sterke en zwakke tonen, ofwel lettergrepen met en zonder klemtoon.
Muziek
Aangezien ritme meer aanwezig is in muziek, dan in taal, denken de onderzoekers dat jonge dyslectische kinderen veel baat kunnen hebben muzikale spelletjes. Dit zou hun vermogen om te leren lezen ten goede komen.
- EurekAlert
