Veel claims, weinig bewijs
Een paar jaar geleden dook het ineens op: tarwegras. Je moet er sap van maken en dat zou de basis vormen voor een fabelachtige gezondheid. Wat is daar eigenlijk van waar? Hoe gezond is zo'n shot tarwegras nu echt?
Als je tarwegras intikt in een willekeurige zoekmachine op internet, moet je haast wel geloven dat het om een wonderproduct gaat. Het zou 'levend voedsel' zijn, dat bol staat van de 'bio-energie' oftewel levenskracht. Dat zou onze cellen jong houden en zorgen voor een goed evenwicht tussen zuren en basen. Het klinkt allemaal even fantastisch als onwetenschappelijk. Laten we eens kijken naar de feiten.
Superfood?
Tarwegras is al een kleine eeuw bekend als superfood, als potentieel gezondheidsbevorderend gewas. Al in de jaren '30 werd er met zowel tarwe- als roggegras geexperimenteerd. Het poedertje dat daaruit voortkwam, vond enkele jaren later al gretig aftrek als voedingssupplement.
Tarwegras moet volgens deskundigen worden geoogst vóór het gewas stengels ontwikkelt, zodat het zijn maximale voedingswaarde heeft. Daarbij gaat het volgens de kenners vooral om het chlorofyl of bladgroen, waaraan tal van goede eigenschappen worden toegeschreven. Sommige mensen beweren zelfs dat 100 gram tarwegras evenveel micronutriënten bevat als 2,3 kilogram groenten.
Sapcocktails
Al snel omarmden de rawfoodies tarwegras. In de VS is tarwegras inmiddels vrijwel doorgedrongen tot de mainstream. Het is niet alleen meer verkrijgbaar via de gespecialiseerde kanalen, maar ook in de verschillende juicebars kunnen inmiddels op vrij grote schaal sapcocktails op basis van tarwegras worden besteld.
Claims en werkelijkheid
Inmiddels is tarwegras uitgebreid getest en blijft er van de beweringen over de voedingswaarde weinig overeind. Tarwegras blijkt qua voedingsstoffen vergelijkbaar met spinazie: het bevat wat meer vitamine E en wat meer fosfor, maar aanzienlijk minder bèta-caroteen, vitamine C, magnesium, calcium en kalium.
Blijft de kwestie van vitamine B12. Rawfoodies, die niet zelden veganisten zijn, beweren dat tarwegras het enige plantaardige voedsel is dat deze micronutriënt bevat. Inderdaad zijn bij sommige analyses minuscule sporen B12 in tarwegras aangetroffen —in de orde van iets meer dan 1 microgram per 100 gram. Verdere analyse toonde echter aan dat het ging om een stof die werd afgescheiden door dierlijke micro-organismen die in het gewas leefden. Op basis van eigen tests heeft het Amerikaanse Ministerie van Landbouw officieel verklaard dat zuiver tarwegras géén vitamine B12 bevat.
Conclusie
Tarwegras is zeker geen ongezond product. De bijzondere eigenschappen die aanhangers eraan toeschrijven, worden echter door geen enkele wetenschappelijke studie ondersteund. Beweringen over bio-energie of levenskracht zijn eerder religieus dan wetenschappelijk van aard. Het belang van een goede balans tussen zuren en basen, een basisbeginsel van het zogenaamde alkalisch dieet, stoelt al evenmin op een solide wetenschappelijke basis. Dit neemt niet weg dat het voor mensen die niet voldoende groente en fruit binnenkrijgen in hun normale eetpatroon een welkome - en makkelijke - aanvuling op de voeding kan zijn.
Wanneer kun je tarwegras beter niet gebruiken?
Tarwegras kan een wisselwerking hebben met sommige geneesmiddelen, dit komt met name door het hoge gehalte vitamine K, dat van invloed kan zijn op de bloedstolling. Gebruik wordt afgeraden wanneer iemand antistollingsmiddelen (bloedverdunners) of statines slikt.
