Miltvuur

Door bepaalde omstandigheden kunnen bacteriën die miltvuur veroorzaken zich tot sporen ontwikkelen. Deze kunnen in de lucht vrijkomen en dan worden ingeademd. Ingeademde sporen komen in de luchtpijp, die zich vertakt in de bronchiën. Omdat de sporen zo klein zijn, worden ze meegevoerd in de steeds kleiner wordende bronchioli en bereiken ze uiteindelijk de longblaasjes.

In de longblaasjes worden de sporen massaal overvallen door macrofagen, dat zijn immuuncellen die de sporen met enzymen aanvallen. Hierbij worden sporen vernietigd, maar een groot aantal sporen overleeft de aanval van het immuunsysteem. De overlevende sporen reizen door naar het lymfestelsel en hopen zich op in de lymfeknopen in de borst.

Na een tijdje ontkiemen de sporen en groeien ze uit tot zelfstandige miltvuurbacteriën, die zich in de lymfeknopen vermenigvuldigen. Daarbij scheiden ze gifstoffen af, waardoor de lymfeknopen gaan opzwellen en bloeden. De gifstoffen verspreiden zich via de bloedbaan, zodat ook de ernstige symptomen van miltvuur zich verspreiden.

Binnen een paar dagen na de eerste besmetting treden verkoudheidachtige symptomen op, zoals koorts, hoesten, pijn en een algemeen beroerd gevoel. Bij sommige mensen treedt een lichte verbetering op, maar meestal worden de symptomen al snel erger. Dan ontwikkelen zich zweren in het longweefsel, waar de bacteriën het eerst in het lichaam zijn binnengedrongen, en hoopt zich in de borstholte vocht op. Hierdoor ontstaan bloedingen en zwellingen, en wordt de ademhaling steeds moeilijker.

Ook dringen de gifstoffen door tot de hersenen en het ruggenmerg, waardoor bloedingen ontstaan in de dunne weefsellagen die deze structuren bedekken. De gevolgen hiervan zijn ernstige ademhalingsproblemen, bloedingen, shock en vaak het overlijden van de patiënt. Dit onheilspellende scenario kan mogelijk worden vermeden door het gebruik van een miltvuurvaccin voordat de infectie toeslaat, of met penicilline of andere antibiotica kort na infectie met miltvuur.