Orgaandonatie: de arts legt uit

Op de intensive care (IC) van het Amphia ziekenhuis in Breda worden jaarlijks zo'n drieduizend patiënten behandeld met een hele ernstige ziekte of na een grote operatie. Zo'n 90 procent van deze mensen komt goed van de IC af en gaat na verloop van tijd gewoon weer naar huis. Bij een kleiner percentage lukt dit, ondanks de goede zorg van de verpleegkundigen en artsen, niet.

Donorregister raaadplegen
Als blijkt dat zo'n patiënt niet beter meer gaat worden, als er dus alle moderne technieken ten spijt niets meer voor iemand gedaan kan worden en de kans dat iemand gaat overlijden 100 procent is, dan komt de donatievraag pas naar boven. Die vraag wordt pas gesteld als men heel zeker weet dat er niks meer voor de betreffende patiënt gedaan kan worden. Tot op het moment dat het Donorregister geraadpleegd wordt, weten de behandelend artsen niet of iemand geregistreerd is als donor, en dat doet er ook niet toe. Er wordt net zolang doorbehandeld tot iemand beter is óf de artsen heel zeker weten dat ze niets meer voor die patiënt kunnen doen.

Eén plicht
Het antwoord op de genoemde vraag is dus nee. Ten eerste weten artsen niet of iemand donor is, totdat hij of zij is overleden. Ten tweede heeft een behandelend arts maar één plicht en dat is om het leven van de patiënt te redden. De transplantatiearts is iemand anders. En die komt er pas bij als een patiënt overleden is. 

De arts die betrokken is bij de behandeling is dus niet dezelfde arts als degene die over een eventuele orgaantransplantatie gaat. De eerste dokter doet de hele behandeling en besluit vervolgens samen met zijn team van artsen dat er geen verdere mogelijkheden meer zijn voor deze patiënt. Pas dan komen er andere doktoren voor een eventuele donatie en transplantatie.